De drie K's

Mijn laatste post is alweer een tijdje terug en inmiddels zit ik in Kuching, op Borneo. Borneo staat natuurlijk bekend om de tropische regenwouden en de orang oetans die hier in het wild leven.
Voor zover ik al een mening heb kunnen vormen over Borneo in de nacht en halve dag dat ik hier ben, vind ik het vooral heeeel warm en vochtig. Om de haverklap is er een tropische bui waarbij het echt lijkt alsof de hemel zich opent en het water klettert dan naar beneden. Op zulke momenten vind ik het héél prettig dat hier overal overdekte stroken zijn langs de weg, zodat je lekker droog blijft.
Kuching ligt aan een grote rivier. Aan de overkant van de rivier, vanaf de stadskant gezien, begint het tropisch regenwoud. Ik ben van plan om daar morgen een kijkje te gaan nemen.

Rivier bij Kuching

Kathmandu

Ik heb de afgelopen week natuurlijk ook leuke dingen gedaan. Zo heb ik na het chill weekje in Pokhara twee dagen sightseeing gedaan in Kathmandu met papa, Marloes en Vimsem, een kennis van kennissen van ons (ja ja). Vimsem heeft ons prachtige tempels laten zien in en rondom Kathmandu.
Ik vond persoonlijk de monkey temple het vetst. Deze tempel ligt ergens in Kathmandu en is te bereiken door middel van een gigantisch lange trap omhoog, ik denk van zo'n 150 meter hoog. Overal rondom de tempel lopen wilde aapjes. Deze aapjes zijn hartstikke leuk om te zien, maar pas op dat je geen eten of drinken in je handen hebt, want dat pakken ze van je af. Ik heb dit gelukkig niet meegemaakt, maar ik sprak een meisje van wie het coca cola flesje gejat werd. Vervolgens beet het aapje een gaatje in de onderkant en dronk het op, hihi.
Als je eenmaal bovenaan de trap bent is er behalve een bende apen ook een Boeddhistische tempel en een prachtig uitzicht over Kathmandu! Voor de mensen die ooit deze stad nog gaan bezoeken, de monkey temple is dus zeker een must!

met Vimsems dochter en vrouw

Kuala Lumpur

Afgelopen woensdag zijn papa, Marloes en ik samen naar Kuala Lumpur in Maleisië gevlogen. Daar hadden zij een overstap naar Amsterdam. We hebben daar afscheid genomen ik bleef dus alleen over. Ik heb de KLIA express trein genomen naar het stadscentrum en vanuit daar de LRT (light rail transit, zoiets als de metro) naar mijn hostel. Mijn hostel, The Reggae Mansion, bevindt zich aan de rand van Chinatown en staat bekend om de rooftopbar. Daar wilde ik natuurlijk wel even een biertje drinken! Toen ik er aankwam, werd ik overdonderd door het uitzicht. Jeetje wat een verschil vergeleken met Kathmandu! Ik bevond me midden tussen alle wolkenkrabbers, waarvan een paar zelfs behoren tot de hoogste ter wereld!
Het biertje smaakte me goed maar ik was nog een beetje te verlegen om meteen al vrienden te zoeken. Gelukkig bleek dat zoeken niet nodig was, want er kwam al heel snel een meisje naar me toe om te vragen of ik bij hun wilde komen zitten. Dit heb ik gedaan en ik heb een hele gezellige avond gehad met allerlei mensen uit verschillende landen. De voertaal was natuurlijk Engels, en het viel me op dat iedereen dat extreem goed en vrijwel accentloos sprak.

Uitzicht vanaf de rooftop bar

De volgende dag, eigenlijk mijn eerste échte dag in KL, heb ik 's ochtends mijn Thaise visum aangevraagd bij de ambassade. Dit duurde helaas langer dan verwacht waardoor ik mijn afspraak met een van de jongens van die avond ervoor om naar de Batu Caves te gaan, miste. Ik ben dus maar richting de KL tower gewandeld. Deze toren is uit mijn hoofd volgens mij 416 meter hoog en staat op nummer vier in de lijst hoogste radiotorens ter wereld. Ik heb mijn handtekening gezet onderaan het formulier dat de toren op geen enkele manier aansprakelijk was voor mijn eventuele dood, en ben naar boven gegaan. Vanaf daar had ik een geweldig uitzicht over de stad en ik kon eveneens de Petronas Twin Towers van relatief dichtbij bewonderen. Dit was super gaaf! Verder ben ik die dag naar Chinatown geweest en heb ik weer gechilld op de rooftopbar.

Op de KL tower met uitzicht op de Petronas towers

Mijn tweede dag KL was ook hartstikke leuk. Na het ophalen van mijn visum ben ik met een groepje meisjes, Engelsen en Amerikanen, naar de eet-wijk geweest. Dit is een grote buurt waar je overal heerlijke streetfood kunt krijgen. Ook is het vlakbij de barstreet, waar we 's avonds heen zouden gaan. We hebben ergens op een hoek van een straat in een klein eettentje gegeten, en het was, tot mijn verbazing want ik geloof nooit dat eten wat de hele dag op straat ligt te rotten nog geschikt is voor consumptie, heerlijk! 
We hadden een grote krabschotel, geroosterde eend, gekke rijst met gedroogd varken erin, een of ander groente gerecht met gedroogde vis erdoor en pinda's in olie. Jammie! 
Vervolgens zijn we de barstreet in gegaan en hebben we lekker gefeest.

Krab in het streetfood restaurant

Kutvlucht

Gisteren ben ik 's ochtends nog naar de central market geweest om wat te shoppen en dan zou ik om vijf uur 's middags vliegen. Helaas werd het een drama dag!
Eerst stond ik op het verkeerde vliegveld (wist ik veel dat KL meerdere vliegvelden had). Toen ik vroeg waar ik dan wel heen moest en zei hoe laat zei die mevrouw: "Ok, you must go to the bus station NOW! RUN!" Dus ik rennen als een gek en ik haalde de bus nog maar net. Toen was ik nog net op tijd om te kunnen inchecken op het andere vliegveld. Helaas begreep ik niet hoe het inchecken werkte want alles stond aangegeven in Maleis en Chinees. Na het aan heel veel mensen gevraagd te hebben lukte het (er was geen balie, het moest via de computer ergens daar). Toen rende ik naar de bagage drop off, waar natuurlijk een gigantische rij was. Stressss. Uiteindelijk stond ik ongeveer 25 minuten voor het vliegtuig zou gaan bij de gate (20 min van te voren gaat die dicht). Toen ik niemand zag staan daar raakte ik in paniek, ik dacht dat ik hem al gemist had. Maar nee, het bleek dat hij vertraging had. Lucky me! Maar toen we een uur te laat in het vliegtuig stapten, ging hij maar steeds niet weg. Na lang stilstaan kwam de mededeling dat het vliegtuig kapot was en dat er een andere moest komen, we moesten terug naar de gate. Uiteindelijk, vier uur laten dan gepland, hingen we in de lucht! Tijdens de vlucht merkte ik op dat de meisjes naast mij, moslima's compleet gehuld in bedekkende kleding, allebei 50 shades of grey aan het lezen waren.. ben ik gek of is dat gek?

Haha, nou ja, ik ben blij dat alles uiteindelijk goed is gekomen en dat ik een hostel heb gevonden hier, mét een zespersoons kamer voor mij alleen! 

Luxe privé kamer

Ik zal binnenkort een verhaal schrijven over mijn avonturen op Borneo, waarnaar ik zelf erg benieuwd ben!

Bedankt voor het lezen allemaal :)

Foto's

Bij Vimcem thuis, daar hebben we gegeten

Ienieminie vliegtuigje

Tempel in Kathmandu

Ik op de waterfiets vlakbij Pokhara

Bij het meer

Bootjes

Platteland vlakbij Pokhara

Met papa op de waterfiets

Koeien lopen overal los hier

Hindoe tempel 

Smerigste WC die ik ooit heb gezien

Upper Pisang, dorpje tijdens de trekking

Uitzicht trekking

 Het is niet veel, maar het is wat. Een kleine selectie van foto's tot nu toe. Ik hen in elk geval nu door hoe het moet geloof ik...

Relaxen in Pokhara

We zijn nu een aantal dagen in Pokhara geweest en vliegen vanmiddag richting Kathmandu. Ik vind Pokhara een leuke stad, maar niets vergeleken bij de mooie dorpjes die we tijdens de trekking gezien hebben. Dit kan ook komen doordat we natuurlijk een soort van vast zitten hier door de OV-staking. Ach, ik heb me ook zeker wel vermaakt hoor deze week!

De eerste dag heb ik lekker geshopt hier in de mooie winkeltjes met veel vrolijk gekleurde Nepalese kleren. Ik heb een korte broek gekocht en een jas. 's Middags hebben we lekker geluncht aan het meer. Gewoon lekker uitrusten van de trekking dus.

De tweede en derde dag hier heeft Badra, onze ex-drager en huidige soort van vriend, ons mee op pad genomen. Hij woont in Pokhara dus weet wat beter wat er allemaal te doen is hier. We hebben beide dagen de meeste krakkemikkige mountainbikes van heel Pokhara en omstreken gehuurd en zijn zo naar een waterval, een museum, een tempel en een ander, minder toeristisch meer gefietst. Dit was allemaal leuk, op de zadelpijn na natuurlijk. Fietsen doe je hier over de snelweg, aan de linkerzijde van de weg. Je kunt aan beide kanten worden ingehaald maar bij voorkeur rechts. Tijdens het fietsen kun je niet om je heen kijken, want de snelweg hier wordt vaak onderbroken door diepe kuilen, ook moet je uitkijken voor overstekende heilige koeien. Ook honden, kippen, geiten en kinderen kunnen zo maar de snelweg over rennen. Gelukkig maar dat je bij elke lichte dreiging zo'n beetje van je fietsje af getoeterd wordt als waarschuwing! Niet alleen de bussen dus, maar al het vervoer hier is fascinerend.

Als afsluiting van onze tweedaagse rondleiding in en om Pokhara, had Badra ons uitgenodigd om bij hem thuis Dahl Bat te komen eten. Dahl Bat is de landelijke specialiteit hier in Nepal, net zoiets als Italië heeft met pizza en pasta. Dahl Bat is een gerecht dat meestal bestaat uit rijst (bat in het Nepalees), linzen (dat is dan de dahl), saag (spinazie achtig spul), en vaak nog iets, in dit geval varkensstoof.
Badra kwam ons 's avonds bij ons hotel ophalen. We liepen een eind door de stad, totdat we tot mijn verbazing ergens rechtsaf de jungle in liepen. We moesten een steile berg op in het donker (dit was een makkie natuurlijk na de Thorung-La) en aan het einde van het paadje bleken inderdaad gebouwtjes te staan verstopt tussen de bomen.

Badra woont samen met zijn vrouw en zijn nichtje, die in Pokhara naar school gaat. Dit samenwonen doet hij in een huisje dat bestaat uit slechts één ruimte van ik schat zo'n 3 bij 3 meter. Hierin hebben zij een kookstelletje op de grond staan, er staan twee stoelen, een soort van bed dat zo hard is dat het ook als tafel dient, en een rieten matje op de grond. Meer niet. Geen stromend water dus, en ook geen wc. Badra en zijn vrouw slapen op het bed (éénpersoons ook trouwens) en het nichtje slaapt op het rieten matje.

Je begrijpt natuurlijk wel dat het hele huis op zijn kop stond nu er drie westerlingen te eten kwamen. Badra is er natuurlijk tijdens de trekking wel achter gekomen dat ik erg van aardappels houd. "Lisa is always happy when she sees potatoes!", riep hij vaak lachend als ik dolgelukkig naar mijn aardappeltjes keek.
Zo bleek ons voorgerecht dan ook french fries te zijn. Hartstikke lekker. Badra excuseerde zich voor het feit dat ze geen zout in huis hadden en dat we gepureerde tomaat kregen in plaats van ketchup, maar dat maakte ons niks uit! Super lief dat hij speciaal voor mij aardappeltjes had geregeld en dit als voorgerecht uit zijn éénpits kookstelletje toverde.

Vervolgens kwam het hoofdgerecht op tafel, Dahl Bat. De rijst hadden ze klaargemaakt in een soort stoommachine en de andere drie gerechtjes hadden ze op hun kookstelletje en dat van de buren klaargemaakt. Ik vond het allemaal heel lekker, tegen mijn verwachting in hihi. Super knap ook dat ze zo'n uitgebreide maaltijd uit zo'n keuken toveren. Ik heb genoten van deze bijzondere ervaring en ik hoop dat ik tijdens mijn reis nog meer van zulke ervaringen ga meemaken!

Oja en ik geloof dat ik nu toch echt bijna begrijp hoe ik foto's bij de blog krijg dus bij het volgende verhaaltje zal ik ze proberen te uploaden. Pff wist niet dat dat zo lastig zou zijn hihi.

Annapurna Circuit Trek en een spannende reis terug!

Vijftien dagen geleden stapten we om half zeven 's ochtends in de bus, van Pokhara naar Besisahar. Met de bus reizen is hier al een ervaring op zich. Wat een prachtige landschappen! En niet alleen de landschappen, maar ook de mensen hier zijn een plezier om naar te kijken. Alles gaat hier nog met de hand, dat is voor een 20-jarig Nederlands meisje iets heel bijzonders om te zien. Zoals mensen die rieten manden aan het maken zijn, of een man die de ossen door de sawa's laat ploegen. Wat ik ook grappig vond was de man op de fiets. Deze meneer had een stuk of tien dode kippetjes op de kop aan zijn fietsstuur hangen... Heel bijzonder. Nou ja, dat soort dingen zie je dus vanuit de bus.

Maar goed, de Annapurna Circuit Trek dus. Daar begonnen we mee in Besisahar, vanaf de Dorpsstraat namen we een klein zijweggetje en opeens stonden we midden in de wildernis op een prachtig pad.

De eerste dagen liepen we in een landschap wat vergelijkbaar is met dat van de film Kung Fu Panda (voor de kenners onder ons), en voelden we ons als Frodo uit Lord of the Rings. Er liepen met onze rugzak om, over geweldige paadjes langs rijstvelden, bergriviertjes en kleine dorpjes. Prachtig was dat! We zagen bijvoorbeeld ook een man die met een zelfgemaakt katapultje een aap van zijn land jaagde.
Slapen deden we in kleine golfplaten huisjes, douchen kon vaak alleen koud (en dat is dan ook ijskoud want het is smeltwater) en de wc's waren gaten in de grond.

Na vijf dagen wandelen bereikten we de 3000m hoogte. Hier sliepen we gelukkig in stenen huizen want op deze hoogte was het toch echt wel heel erg koud 's nachts! Verwarming daar doen ze hier niet aan, als je geluk hebt is er een vuurtje in de eetzaal waarbij je je warm kunt houden.
Het landschap was inmiddels veranderd; de sawa's waren omgetoverd tot grote naaldbossen en de schattige smalle paadjes werden modderig omdat het zo veel geregend had.

Op de achtste dag hadden we een rustdag in Manang, ook om te wennen aan de hoogte. Op deze dag zijn we nog wel een stuk omhoog gewandeld naar de Gangapurna Glacier, een mooie gletsjer. Tijdens de wandeling omhoog werd ik door iemand aangezien voor topsporter op hoogtetraining, haha! Het moet niet gekker worden! Ook heb ik die middag paard gereden met Janneke, iemand met wie we al een paar dagen gelijk op liepen. Dat zorgde voor grappige situaties aangezien ik een kinderzadel had en mijn benen met geen mogelijkheid in de stijgbeugels kon krijgen. Ook waren de teugels te kort, daar kon ik ook niet bij. Met andere woorden, een onbestuurbaar paard en we hebben vooral heel veel gelachen.

Toen we op dag negen het dorpje Yak Kharka bereikten, op 4050m, was er totaal geen begroeiing meer te zien. Tussen de 3000 en 4000 meter liepen we door een Veluwe-achtig landschap maar ook daar werden de struikjes al steeds kleiner. 

Op dag elf was het dan zover, de Thorung-La bergpas, 5416 meter hoog. Makkelijk was het zeker niet. Vanuit het dorp Thorung Phedi op 4450m begonnen we om 04.30u aan een steile klim. Niet alleen het klimmen was moeilijk, maar ook het ademen is erg zwaar op die hoogte. Je merkt dat je al begint te hijgen na een wandeling richting het toilet, laat staan de berg op!
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik niet weet hoe laat ik de Thorung-La bereikte, wel weet ik dat ik super blij en helemaal uitgeput was! Het voelt echt als een overwinning als je daar dan bovenaan staat, wauw! 

Na de Thorung-La dag zijn we nog twee dagen afgedaald aan de andere kant van de berg, waar het ons opviel dat alles veel chiquer is. Warme douches, beter eten en bovenal: zit-WC's! Super chill dus!

Ons plan was om vanaf Marpha de bus te nemen terug naar Pokhara, een tweedaagse busreis, zodat we vanuit daar naar Chitwan National Park konden om de wilde dieren te bekijken. Maar helaas!
's Ochtends vroeg werden we wakker gemaakt met de mededeling dat er vanaf de volgende dag een staking zou zijn in verband met de verkiezingen, deze zou tot en met de 19e van november zijn. We moesten dus proberen in één dag in Pokhara te komen. 
Net op tijd waren we bij de eerste bus van die dag. Die bracht ons tot aan Ghasa. Daar zouden we overstappen op een andere bus, maar helaas bleek al meteen dat er geen bussen meer zouden rijden die dag, de staking was begonnen. De staking houdt in dat gemotoriseerd openbaar vervoer verboden is, op welke manier dan ook. De enige uitzondering hierop is het vliegtuig.
Het enige wat we dus nog konden doen was lopen naar Pokhara, dat op ongeveer één week loopafstand van Ghasa ligt. In Pokhara is een vliegveld. We zijn die dag dus nog een heel eind gaan wandelen tot aan Tatopani. Daar werden we vanochtend wakker en daar begon het avontuur van vandaag. Ik moet zeggen dat ik het allemaal best eng vond. 

Tijdens het ontbijt vingen we iets op over dat er een mogelijkheid was dat er een bus zou rijden naar Beni. Dit was voor ons goed nieuws want dan waren we in ieder geval het dal uit. Bij de bushalte stonden we met een grote groep toeristen te wachten terwijl de Nepalesen in overleg waren. Er was een escorte nodig van het leger, omdat er een behoorlijk risico aan vast zat om de staking te breken. Volgens onze porter was er een 50/50 risico van safe/not safe. Not safe zou inhouden dat er bommen op de bus gegooid zouden worden. Best wel eng dus. 
Na een lang overleg besloten ze de bus te laten rijden, maar wel met een escorte van acht soldaten. 
Gelukkig ging dit allemaal goed en arriveerden we rond het middaguur in Beni. Vanaf daar had onze porter een auto met chauffeur voor ons geregeld waarmee we geëscorteerd richting Pokhara zouden rijden. Toen onze chauffeur de rij met auto's voor de politieescort zag, zei hij: we don't need escort. En hij reed langs de rij heen, richting Pokhara. Alweer best eng dus, aangezien al die mensen niet voor niets op escort wachten neem ik aan.

Nou ja, eind goed, al goed. Ik heb geen bommen gezien onderweg, wel heel erg veel politie/soldaten.

We zijn nu in Pokhara en vliegen de 17e naar Kathmandu. Ruim op tijd dus voor mijn vlucht de 20e naar Kuala Lumpur, Maleisië. Tot die tijd zal ik alles met mijn inmiddels goed getrainde benenwagen doen om spannende situaties te voorkomen.