Vijftien dagen geleden stapten we om half zeven 's ochtends in de bus, van Pokhara naar Besisahar. Met de bus reizen is hier al een ervaring op zich. Wat een prachtige landschappen! En niet alleen de landschappen, maar ook de mensen hier zijn een plezier om naar te kijken. Alles gaat hier nog met de hand, dat is voor een 20-jarig Nederlands meisje iets heel bijzonders om te zien. Zoals mensen die rieten manden aan het maken zijn, of een man die de ossen door de sawa's laat ploegen. Wat ik ook grappig vond was de man op de fiets. Deze meneer had een stuk of tien dode kippetjes op de kop aan zijn fietsstuur hangen... Heel bijzonder. Nou ja, dat soort dingen zie je dus vanuit de bus.
Maar goed, de Annapurna Circuit Trek dus. Daar begonnen we mee in Besisahar, vanaf de Dorpsstraat namen we een klein zijweggetje en opeens stonden we midden in de wildernis op een prachtig pad.
De eerste dagen liepen we in een landschap wat vergelijkbaar is met dat van de film Kung Fu Panda (voor de kenners onder ons), en voelden we ons als Frodo uit Lord of the Rings. Er liepen met onze rugzak om, over geweldige paadjes langs rijstvelden, bergriviertjes en kleine dorpjes. Prachtig was dat! We zagen bijvoorbeeld ook een man die met een zelfgemaakt katapultje een aap van zijn land jaagde.
Slapen deden we in kleine golfplaten huisjes, douchen kon vaak alleen koud (en dat is dan ook ijskoud want het is smeltwater) en de wc's waren gaten in de grond.
Na vijf dagen wandelen bereikten we de 3000m hoogte. Hier sliepen we gelukkig in stenen huizen want op deze hoogte was het toch echt wel heel erg koud 's nachts! Verwarming daar doen ze hier niet aan, als je geluk hebt is er een vuurtje in de eetzaal waarbij je je warm kunt houden.
Het landschap was inmiddels veranderd; de sawa's waren omgetoverd tot grote naaldbossen en de schattige smalle paadjes werden modderig omdat het zo veel geregend had.
Op de achtste dag hadden we een rustdag in Manang, ook om te wennen aan de hoogte. Op deze dag zijn we nog wel een stuk omhoog gewandeld naar de Gangapurna Glacier, een mooie gletsjer. Tijdens de wandeling omhoog werd ik door iemand aangezien voor topsporter op hoogtetraining, haha! Het moet niet gekker worden! Ook heb ik die middag paard gereden met Janneke, iemand met wie we al een paar dagen gelijk op liepen. Dat zorgde voor grappige situaties aangezien ik een kinderzadel had en mijn benen met geen mogelijkheid in de stijgbeugels kon krijgen. Ook waren de teugels te kort, daar kon ik ook niet bij. Met andere woorden, een onbestuurbaar paard en we hebben vooral heel veel gelachen.
Toen we op dag negen het dorpje Yak Kharka bereikten, op 4050m, was er totaal geen begroeiing meer te zien. Tussen de 3000 en 4000 meter liepen we door een Veluwe-achtig landschap maar ook daar werden de struikjes al steeds kleiner.
Op dag elf was het dan zover, de Thorung-La bergpas, 5416 meter hoog. Makkelijk was het zeker niet. Vanuit het dorp Thorung Phedi op 4450m begonnen we om 04.30u aan een steile klim. Niet alleen het klimmen was moeilijk, maar ook het ademen is erg zwaar op die hoogte. Je merkt dat je al begint te hijgen na een wandeling richting het toilet, laat staan de berg op!
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik niet weet hoe laat ik de Thorung-La bereikte, wel weet ik dat ik super blij en helemaal uitgeput was! Het voelt echt als een overwinning als je daar dan bovenaan staat, wauw!
Na de Thorung-La dag zijn we nog twee dagen afgedaald aan de andere kant van de berg, waar het ons opviel dat alles veel chiquer is. Warme douches, beter eten en bovenal: zit-WC's! Super chill dus!
Ons plan was om vanaf Marpha de bus te nemen terug naar Pokhara, een tweedaagse busreis, zodat we vanuit daar naar Chitwan National Park konden om de wilde dieren te bekijken. Maar helaas!
's Ochtends vroeg werden we wakker gemaakt met de mededeling dat er vanaf de volgende dag een staking zou zijn in verband met de verkiezingen, deze zou tot en met de 19e van november zijn. We moesten dus proberen in één dag in Pokhara te komen.
Net op tijd waren we bij de eerste bus van die dag. Die bracht ons tot aan Ghasa. Daar zouden we overstappen op een andere bus, maar helaas bleek al meteen dat er geen bussen meer zouden rijden die dag, de staking was begonnen. De staking houdt in dat gemotoriseerd openbaar vervoer verboden is, op welke manier dan ook. De enige uitzondering hierop is het vliegtuig.
Het enige wat we dus nog konden doen was lopen naar Pokhara, dat op ongeveer één week loopafstand van Ghasa ligt. In Pokhara is een vliegveld. We zijn die dag dus nog een heel eind gaan wandelen tot aan Tatopani. Daar werden we vanochtend wakker en daar begon het avontuur van vandaag. Ik moet zeggen dat ik het allemaal best eng vond.
Tijdens het ontbijt vingen we iets op over dat er een mogelijkheid was dat er een bus zou rijden naar Beni. Dit was voor ons goed nieuws want dan waren we in ieder geval het dal uit. Bij de bushalte stonden we met een grote groep toeristen te wachten terwijl de Nepalesen in overleg waren. Er was een escorte nodig van het leger, omdat er een behoorlijk risico aan vast zat om de staking te breken. Volgens onze porter was er een 50/50 risico van safe/not safe. Not safe zou inhouden dat er bommen op de bus gegooid zouden worden. Best wel eng dus.
Na een lang overleg besloten ze de bus te laten rijden, maar wel met een escorte van acht soldaten.
Gelukkig ging dit allemaal goed en arriveerden we rond het middaguur in Beni. Vanaf daar had onze porter een auto met chauffeur voor ons geregeld waarmee we geëscorteerd richting Pokhara zouden rijden. Toen onze chauffeur de rij met auto's voor de politieescort zag, zei hij: we don't need escort. En hij reed langs de rij heen, richting Pokhara. Alweer best eng dus, aangezien al die mensen niet voor niets op escort wachten neem ik aan.
Nou ja, eind goed, al goed. Ik heb geen bommen gezien onderweg, wel heel erg veel politie/soldaten.
We zijn nu in Pokhara en vliegen de 17e naar Kathmandu. Ruim op tijd dus voor mijn vlucht de 20e naar Kuala Lumpur, Maleisië. Tot die tijd zal ik alles met mijn inmiddels goed getrainde benenwagen doen om spannende situaties te voorkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten