Happy New Year!

Ik lig momenteel aan het zwembad op Koh Phi Phi de Top 2000 te luisteren in het zonnetje, heel gek is dat. Echoes van Pink Floyd speelt nu en het mannetje van de radio zei dat er misschien wel mensen speciaal de wekker hadden gezet voor dit nummer. Ik had dat normaal gesproken zeker gedaan (geweldig nummer!), maar hier was dat niet nodig. Het is hier namelijk 6 uur later en dus midden op de dag. Dar betekent ook dat ik straks al gelukkig nieuw jaar kan zeggen terwijl jullie nog aan de oliebollen zitten. Tijdzones blijven een vreemd fenomeen!

Ik vind zelf de laatste week van het jaar altijd de leukste week, omdat het eten zo lekker is, je al je goede vrienden en familie sowieso ziet in die week, en omdat er zo'n typisch eindejaarssfeertje hangt. De feestdagen hier zijn wat dat betreft heel anders, maar daarom zeker niet minder leuk.

Zoals ik in mijn vorige post al aangaf heb ik Kerstmis gevierd op Langkawi in Maleisië. Ik heb een hele leuke Kerstmis gehad met Camille, Tomas en nog een aantal anderen die we daar ontmoet hadden. Op Kerstavond hebben we gefeest in een bar vlakbij het strand, was erg geslaagd! Mijn kleren van die avond kan ik helaas weggooien want glow in the dark bodypaint is helemaal hip hier en gaat helaas niet uit je kleren.

Eerste Kerstdag hebben we lekker op het strand gelegen en niet veel gedaan, lekker bijkomen van de alle activiteiten van de afgelopen tijd. 's Avonds hebben we heel lekker Mexicaans gegeten. We hadden 's middags al een paar lekkere flessen wijn gekocht bij de tax-free shop en die hebben we na het eten op het strand opgedronken. 

Op Tweede Kerstdag hebben we een aantal dingen bezocht op Langkawi, zoals de 7 watervallen en de kabelbaan de berg op, met een prachtig uitzicht. We zijn 's avonds vroeg naar bed gegaan want de dag erop stond ons een heeele lange reis naar Thailand te wachten. De afstand van A naar B was misschien tweehonderd kilometer ofzo (gokje hoor, misschien ook wel wat verder, maar niet gigantisch ver in elk geval). Maar ja, OV in Thailand... Wat zal ik ervan zeggen. Een kleine afstand die je met de boot, taxi, bus en nog een taxi moet afleggen levert je al zo een hele dag reizen op.

Eenmaal aangekomen in Krabi, Thailand, kregen we te horen dat alle accommodaties op Tonsai Beach waar we naar toe wilden al vol zaten. We besloten dus één nachtje in Krabi zelf te overnachten en gingen op zoek. Na een lange zoektocht vonden we rond een uur of tien 's avonds eindelijk een hotelletje, pfieuw! Was al bang dat we op het strand moesten slapen hihi.

De dag erop pakten we de boot naar Tonsai Beach, ook wel klimmersparadijs genoemd. Daar vonden we gelukkig na een tijd zoeken wel accommodatie en we besloten meteen klimspullen te huren. Zo heb ik dus, voor het eerst van mijn leven, rotsklimmen gedaan! Ik ben maar één keer omhoog geweest hoor, want jeetje wat is dat eng!

De dag erop is de rest van de groep op Tonsai gebleven en pakte ik de boot naar Koh Phi Phi, waar ik nu ben. Hier ga ik namelijk vanavond oud en nieuw vieren met Sylke en Bibi! Super leuk! Een aantal maanden terug hadden Bibi en ik (Syl zat al in Hong Kong) een afspraak gemaakt dat we elkaar 29 december om 1u 's middags in Thailand zouden treffen. Dit is gelukt en de eerste twee dagen waren tot nu toe super leuk en lekker Nederlands (patat met mayonaise, pizza's, pannenkoeken etc). Ja ik weet het, erg ongezond allemaal maar de goede voornemens komen morgen pas!

Nu is het verder een soort van een hype om op deze dag een 'samenvatting' te maken van het afgelopen jaar.

2013 was...

- het jaar dat ik het gekke idee kreeg om in mijn eentje acht maanden naar Azië te gaan, het jaar dat mama mij in februari meenam naar Thailand om me alvast te laten 'wennen' aan Azië en om te kijken of dit echt was wat ik wilde.

- het jaar dat ik ein-de-lijk middelbare schooldiploma heb gehaald! 

- het jaar waarin ik zo gigantisch veel heb gewerkt om mijn geld bij elkaar te sparen, totally worth it!

- het jaar dat ik naar Sziget ging, en een onvergetelijke verjaardag heb gehad!

En bovenal, het jaar van voorbereidingen op mijn reis, en van de reis zelf.

Ik ben nu dik twee maanden van huis weg, en ondanks dat ik sommige dingen wel mis, zou ik echt nog niet naar huis willen! Ik heb al zoveel bijzondere dingen meegemaakt!

2013 was... een geweldig jaar voor mij!

Alvast een heel gelukkig 2014 voor iedereen en heel veel plezier vanavond! Eet een oliebol voor me :)

Surfing the waves in Cherating!

Zoals ik mijn afgelopen post al had aangekondigd, heb  ik de afgelopen anderhalve week gesurfd in Cherating, een klein dorpje aan de Oostkust van Maleisie. Surfen is een van die dingen die ik altijd in mijn leven al een keer wilde doen, en toen ik getipt werd over deze plek heb ik dan ook niet getwijfeld om hierheen te gaan. Ik kan jullie vertellen, het was het waard! Wauw, wat een vette sport! Niet alleen het surfen zelf, maar alles wat ermee te maken heeft is vet! De laidback sfeer, de mensen, de kleding, de muziek, het strand, het dagelijkse beachvolleyballen na het surfen, de biertjes die daarna komen, de seafood... Zo kan ik nog wel even doorgaan, hihi.

Cherating is een van de kleinste dorpjes die ik ooit heb gezien. Het bestaat uit maarliefst een straat, waaraan een paar kleine winkeltjes en restaurantjes zitten, and that's it. Je zou zeggen dat er dan dus ook niks te beleven valt, maar niets is minder waar. De locals zorgen goed voor hun dorpje en ook voor de toeristen. Wij (ik en Tomas, en later met Larissa en Bird) verbleven bij Maznahs Guesthouse. Mocht iemand ooit nog naar Cherating gaan, dan is dit absoluut een aanrader! Een klein bungalowparkje dat behoorlijk beschadigd was door de overstromingen van twee weken terug, maar alsnog echt een topplek! De eigenaren zijn heel lief en behulpzaam en de hutjes, tenminste, die die er nog stonden, zijn allemaal anders en allemaal even schattig. 

Daar verbleef ik dus, ongeveer tweehonderd meter van het strand. Het enige wat ik in Cherating zelf heb gedaan, is surfen surfen surfen, beachvolleyen en relaxen. Ik voel me ook helemaal uitgerust nu. Heerlijk!

Ik echter niet alleen in Cherating geweest, maar ben ook twee nachten en drie dagen in een super-de-luxe beachresort geweest. Gratis natuurlijk, want zelf zou ik me dat nooooit kunnen veroorloven. Tomas en ik ontmoetten op dag twee in Cherating een hele aardige Franse jongen die helicopterpiloot is en op een soort van betaalde vakantie in het resort verbleef omdat zijn werkvisum nog niet elkaar was. Zijn kamergenoot was een weekje weg en hij nodrigde ons uit om een paar dagen langs te komen. Dit konden we natuurlijk niet afslaan! Tijdens de dagen in het resort hebben we gegolfd (buh ik ben echt de meeste verschrikkelijke golfer ooit!!!) en aan het zwembad gelegen (hier ben ik wel heeeeel erg goed in). 's Avonds hebben we lekker op de bank films gekeken, dat was echt heel chill. Dat maak je namelijk amper mee op reis, filmpje op de bank.

Na ons verblijf in het resort zijn Tomas en Camille samen verder gereisd, en ging ik terug naar Cherating om het surfen nog meer onder de knie te krijgen. Het lukt al best aardig nu! Ik had met de jongens afgesproken dat we elkaar met de kerst op Langkawi (prachtig eilandje aan de Westkust) zouden ontmoeten en daar zijn we nu dan ook.

In mijn laatste week in Cherating kwamen Larissa en Bird ook, dat was super leuk, om weer mensen van thuis te zien. Wel een beetje raar ook om bekenden te zien in Azie haha. Met zijn drieen hebben we vooral veel gesurfd en we gingen vaak bijtijds naar bed omdat surfen echt heel vermoeiend is. 

Over het surfen zelf kan ik helaas niet veel vertellen, dat moet je echt zelf een keer proberen als je wilt weten hoe het is. Ik vond het geweldig en ik ga ook zeker proberen om nog meer surfspots te vinden tijdens mijn reis!

Ik ben trouwens ook wel blij om weer aan de 'normale' westkust te zijn want de oostkust is heel erg islamitisch en hoewel ik hier geen problemen mee heb, was het soms wel lastig omdat je als vrouw wordt geacht je op de achtergrond te houden als je met mannen praat. Heel raar. Bijvoorbeeld als je vraagt naar de bushalte, moet de man dat doen, niet de vrouw. Dit was wel lastig om aan te wennen maar het is natuurlijk een stukje cultuur en ik moest me maar aanpassen. 

Hier op Langkawi is het ook heerlijk trouwens! Ben vanochtend aangekomen na een veel te lange busreis, maar heb de hele dag lekker op het strand gelegen. Het is hier nu kerstavond en ik zit met een biertje naast me dit blog te schrijven. We gaan zo lobster eten met een groepje mensen en daarna naar een Christmas Party in een Reggaebar. Ja, het leven is zo slecht nog niet...!

Oh ja en over vijf dagen zie ik Sylke en Bibi op Koh Pih Pih in Thailand! Daar gaan we Oud en Nieuw vieren! Suuuuper veel zin in!!!

Allemaal een hele goede kerst gewenst en het allerbeste voor in 2014!!!

Leuk dat jullie nog steeds allemaal mijn blog lezen :)!

Surfen!

Cherating Beach

De jongens aan het golfen

Sapjes bij Don't Tell Mama's, Cherating

Feestje bij de beachbar

Giga zwembad bij resort

 

Borneo

Mijn 2,5 weken in Kuching zitten er helaas bijna op. Over een paar uurtjes vlieg ik richting KL om vervolgens morgen de bus naar Cherating te pakken. Cherating is een stadje aan de oostkust van Maleisie en daar wil ik leren golfsurfen! De omstandigheden voor surfen schijnen hier perfect te zijn tijdens monsoon season (november-december) dus ik kom precies in de goede periode! Over Borneo heb ik heeeel erg veel te vertellen, veel meer dan op mijn blog past (dan heb ik gelukkig ook nog wat te melden als ik terug in Nederland ben haha) dus ik zal proberen de hoogte- en dieptepunten een beetje samen te vatten. Dat is wat de reizigers doen, aan het einde van iemands trip, als je die periode bespreekt, noemen we de beste en slechtste ervaringen op. Super leuk! Eerst maar eens een korte samenvatting over Borneo in het algemeen:

Wauw, wat is Borneo een gaaf eiland zeg! Je merkt heel erg goed dat je in een tropisch regenwoud bent, want het is hier echt gigantisch warm en vochtig! Als je vanuit je hostel naar buiten loopt, ben je binnen no-time zeiknat. Of dit zweet is of gewoon de luchtvochtigheid weet ik niet, maar het is geen prettig gevoel. Ook wordt je lekgestoken door alle muggen, de citroenolie waarmee ik me constant insmeer lijkt ze niks uit te maken. Maar gelukkig; ondanks al deze ongemakken heb ik echt een top tijd gehad hier en ik ga het ook zeker missen!

Kuching by night

Ik heb al veel leuke mensen ontmoet de laatste weken. Met deze mensen trek je meestal een paar dagen samen op, totdat ieder weer zijn eigen kant op gaat. Ik was voor ik op reis ging eigenlijk best bang dat het ontmoeten van mensen misschien eng zou zijn en dat ik veel alleen zou zijn, maar daar is gelukkig totaal geen sprake van hier! De mensen zijn geweldig hier. Iedereen heeft een ander leuk reisverhaal te vertellen! Ook de locale mensen zijn super! Heel erg vriendelijk en erg geinteresseerd in van alles en nog wat.

Ik heb de afgelopen 2,5 weken natuurlijk niet stilgezeten (op de drie dagen aan het zwembad na dan) en ik heb al veel vette dingen gezien! Als ik zo nadenk over de highlights dan denk ik dat ik de Rafflesia Flower en Bako National Park het vetst vond!

De Rafflesia Flower is de grootste bloem ter wereld en komt maar op enkele plekken voor. Ook bloeit hij maar vijf dagen per jaar. Hier op Borneo groeien een aantal van deze bloemen in Gunung Gading National Park en we hoorden via via dat een van deze bloemen in bloei stond dus dat leek ons wel tof om te zien! Om acht uur pakten we de bus om zo om tien uur bij de bloem te zijn en lekker wat rond te lopen. Niet dus.
Het openbaar vervoer in Azie is volgens mij zo'n beetje het meest onbetrouwbare wat er is. De ene keer is het het vliegtuig, de andere keer de bus... Alles is kapot en wordt ter plekke gemaakt. Als je mee wilt met de bus zit er dan niks anders op dan te wachten tot de monteurs (die vaak eerst nog vanaf ver moeten komen) klaar zijn met repareren.
Uiteindelijk waren we rond twee uur in het park en hadden we nog maar weinig tijd om op zoek te gaan naar de bloem (laatste bus ging om vier uur terug). We besloten dus maar een gids te huren om zo snel mogelijk bij de bloem te kunnen komen. Beste idee everrr! Dankzij de gids was onze tripje naar de bloem super interessant! De gids vertelde allemaal vette dingen over de jungle en wist van alles over de bloem te vertellen. En o ja, we hadden geluk, want er stond niet een, maar twee bloemen in bloei! Oeh en stinken joh die dingen, niet normaal!

Links Rafflesia in volle bloei, rechts Rafflesia niet in bloei

Verder ben ik twee keer naar Bako National Park geweest. Een keer voor een daytrip, en een keer voor een overnight stay. Bako National Park staat vooral bekend om de vele neusapen. Neusapen noemen ze hier trouwens ook wel de monkey Hollanda, vernoemd naar de Nederlanders omdat de mensen hier vinden dat wij zo'n gigantische neus hebben, haha!
Ik vond Bako zo vet omdat het echte jungle is, omgeven door zee. Je ziet dus alle enge dieren in het wild en hebt als je een stukje loopt ook uitzicht over de zee. Ik heb zelf in Bako neusapen, twee andere soorten apen, verschillende soorten slangen, vliegende grote knaagdieren (geen flauw idee wat het zijn), grote spinnen en natuurlijk heel veel enge insecten gezien.

De slangen vond ik het engst. Tijdens de trek door de jungle ben ik per ongeluk bij op een slang gaan staan, van schrik schoot de slang heel snel aan de kant, over mijn schoen heen... Ik dacht echt dat ik dood ging! Het was ook geen kleintje ofzo. Ik heb geluk gehad dat hij me niet gebeten heeft!

Slang naast onze slaaphut

Oke, nu zal ik proberen de beste en slechtste momenten op een rijtje te zetten:

Best experiences:

- De overnight stay at Bako. We hebben super lekker gewandeld door de jungle overdag en 's avonds echt gigantisch gelachen! Ik was daar met Ewa uit Polen, Kai uit Duitsland en Fiona uit Australie. Toen Kai (geweldige kerel, groot fan van alle dieren en hij maakte constant foto's van van alles en nog wat) 's avonds vertrok voor een nightwalk besloten ik, Ewa en Fiona biertjes te gaan drinken bij het restaurantje daar. We hebben de hele biervoorraad opgedronken daar en onze hele levensverhalen besproken! Ik heb nog maar zelden iemand ontmoet met zo'n leuke kijk op het leven als Ewa. Ze heeft al veel gereisd en had echt grappige verhalen te vertellen. Ook met Fiona kon ik erg goed opschieten. Super leuke meid met ook veel reiservaring en veel leuke verhalen! Ik kende haar al een aantal dagen en we hebben eigenlijk de afgelopen week alles samen gedaan. Geweldige avond op een fantastische locatie!

- De beach bar met live muziek in Damai. Ik weet niet precies waarom, maar ik voelde me heel gelukkig op dat moment. Ik had geskypt met papa, mama en Sylke en daarna begonnen twee meisjes live muziek te spelen. Het klonk erg goed! We zaten daar op ik denk zo'n 10 meter afstand van de zee en bekeken de zonsondergang. Ik kan het niet goed uitleggen maar soms heb je gewoon van die momenten dat je echt bewust denkt: Het leven is goed!... Dit was zo'n moment.

De bar met live muziek

- Mijn 'concert'. Ik heb afgelopen vrijdag een concert gegeven op een open-mic avond bij een bar hier. De bar zat helemaal vol en ik werd zo'n beetje gedwongen door de locals om het podium op te gaan. Ik zou de eerste Westerse vrouw zijn die daar ooit had opgetreden. Ik wilde eigenlijk liever niet want zoals de meesten van jullie weten ben ik het tegenovergestelde van een goede zangeres. Ook heb ik al heel lang geen gitaar meer gespeeld. Maar goed, na een tijdje twijfelen kon ik er eigenlijk al niet meer onderuit want ik werd al aangekondigd. Toen ben ik met frisse tegenzin het podium opgeklommen en heb de meest verschikkelijke versies van What's Up - 4 Non Blondes, I'm Yours - Jason Mraz en Sweet Child O' Mine - Guns 'N Roses ten gehore gebracht. Ik was ver-schrik-ke-lijk! Van de zenuwen wist ik de tekst EN de akkoorden niet meer en het was een drama. Toen het publiek dat doorkreeg begon iedereen ineens hard mee te zingen en werd het van verschrikkelijk ineens heel leuk! Echt iedereen zong mee en het was een hele leuke en bijzondere ervaring om dit ooit eens gedaan te hebben! Thanks to Fiona and Mac for supporting!

Mijn optreden

- Karaoke night & watching sunrise & sunset in one day. Fiona en ik zijn door Mac, een locale jongen die we hier ontmoet hebben uitgenodigd voor de verjaardag van een van zijn vrienden. We zijn naar een karaokebar geweest en ik heb met iedereen een praatje gemaakt, super leuk! Daarna zijn we om 5u 's ochtends naar een markt geweest om rijst met kip te eten. Toen de zon toch al bijna op was, zijn we ook maar meteen naar de rivier gegaan om de zonsopgang te kijken. Vervolgens snel naar bed en drie uur later zaten we alweer op de motorbike richting Santubong beach. Een erg rustig strand, niemand komt daar omdat er veel krokodillen zitten. Wij waren echter heel dapper en hebben daar de hele dag op het strand geslapen om aansluitend ook maar meteen de zonsondergang te bekijken!

Santubong Beach

Santubong Beach

- Drie dagen relaxen in Nanga Damai Homestay. Over deze dagen heb ik niet veel te vertellen, behalve dat ik drie dagen lang aan het zwembad heb gelegen en boeken heb gelezen. Maar het was heerlijk om even 'rust aan de kop' te hebben en je niet constant bezig te houden met sightseeing en getting around.

Slechte ervaringen:

- De dag van aankomst in Kuching heb ik me een paar uur wel redelijk eenzaam gevoeld. In mijn hostel waren 0,0 backpackers en ik moest dus echt de deur uit om vrienden te zoeken, haha. Gelukkig slaagde ik daar eind van de middag al in en toen ben ik een week lang met dat meisje, Olivia, opgetrokken tot zij afgelopen week richting KL vertrok.

- Eergisteren zijn we met de motorbike richting Gunung Gading National Park geweest om naar de watervallen te wandelen en daar te zwemmen. Echt super leuk! Alleen... de terugweg. Bah. Zoals ik al zei regent het hier, als het regent, heeeeel erg hard. Ook waren we te lang bij het strand blijven hangen. De terugtocht was dus in het pikkedonker, ons voorlicht werkte niet en geen lantaars langs de weg, en in de stromende regen (geen jas mee). Ja, dat was wel behoorlijk kut als ik dat zo mag zeggen!


Ik geloof niet dat ik meer slechte ervaringen heb, hihi.
Iedereen die ik de afgelopen weken heb ontmoet en die dit leest, super bedankt voor de toffe ervaringen en de leuke gesprekken!

De drie K's

Mijn laatste post is alweer een tijdje terug en inmiddels zit ik in Kuching, op Borneo. Borneo staat natuurlijk bekend om de tropische regenwouden en de orang oetans die hier in het wild leven.
Voor zover ik al een mening heb kunnen vormen over Borneo in de nacht en halve dag dat ik hier ben, vind ik het vooral heeeel warm en vochtig. Om de haverklap is er een tropische bui waarbij het echt lijkt alsof de hemel zich opent en het water klettert dan naar beneden. Op zulke momenten vind ik het héél prettig dat hier overal overdekte stroken zijn langs de weg, zodat je lekker droog blijft.
Kuching ligt aan een grote rivier. Aan de overkant van de rivier, vanaf de stadskant gezien, begint het tropisch regenwoud. Ik ben van plan om daar morgen een kijkje te gaan nemen.

Rivier bij Kuching

Kathmandu

Ik heb de afgelopen week natuurlijk ook leuke dingen gedaan. Zo heb ik na het chill weekje in Pokhara twee dagen sightseeing gedaan in Kathmandu met papa, Marloes en Vimsem, een kennis van kennissen van ons (ja ja). Vimsem heeft ons prachtige tempels laten zien in en rondom Kathmandu.
Ik vond persoonlijk de monkey temple het vetst. Deze tempel ligt ergens in Kathmandu en is te bereiken door middel van een gigantisch lange trap omhoog, ik denk van zo'n 150 meter hoog. Overal rondom de tempel lopen wilde aapjes. Deze aapjes zijn hartstikke leuk om te zien, maar pas op dat je geen eten of drinken in je handen hebt, want dat pakken ze van je af. Ik heb dit gelukkig niet meegemaakt, maar ik sprak een meisje van wie het coca cola flesje gejat werd. Vervolgens beet het aapje een gaatje in de onderkant en dronk het op, hihi.
Als je eenmaal bovenaan de trap bent is er behalve een bende apen ook een Boeddhistische tempel en een prachtig uitzicht over Kathmandu! Voor de mensen die ooit deze stad nog gaan bezoeken, de monkey temple is dus zeker een must!

met Vimsems dochter en vrouw

Kuala Lumpur

Afgelopen woensdag zijn papa, Marloes en ik samen naar Kuala Lumpur in Maleisië gevlogen. Daar hadden zij een overstap naar Amsterdam. We hebben daar afscheid genomen ik bleef dus alleen over. Ik heb de KLIA express trein genomen naar het stadscentrum en vanuit daar de LRT (light rail transit, zoiets als de metro) naar mijn hostel. Mijn hostel, The Reggae Mansion, bevindt zich aan de rand van Chinatown en staat bekend om de rooftopbar. Daar wilde ik natuurlijk wel even een biertje drinken! Toen ik er aankwam, werd ik overdonderd door het uitzicht. Jeetje wat een verschil vergeleken met Kathmandu! Ik bevond me midden tussen alle wolkenkrabbers, waarvan een paar zelfs behoren tot de hoogste ter wereld!
Het biertje smaakte me goed maar ik was nog een beetje te verlegen om meteen al vrienden te zoeken. Gelukkig bleek dat zoeken niet nodig was, want er kwam al heel snel een meisje naar me toe om te vragen of ik bij hun wilde komen zitten. Dit heb ik gedaan en ik heb een hele gezellige avond gehad met allerlei mensen uit verschillende landen. De voertaal was natuurlijk Engels, en het viel me op dat iedereen dat extreem goed en vrijwel accentloos sprak.

Uitzicht vanaf de rooftop bar

De volgende dag, eigenlijk mijn eerste échte dag in KL, heb ik 's ochtends mijn Thaise visum aangevraagd bij de ambassade. Dit duurde helaas langer dan verwacht waardoor ik mijn afspraak met een van de jongens van die avond ervoor om naar de Batu Caves te gaan, miste. Ik ben dus maar richting de KL tower gewandeld. Deze toren is uit mijn hoofd volgens mij 416 meter hoog en staat op nummer vier in de lijst hoogste radiotorens ter wereld. Ik heb mijn handtekening gezet onderaan het formulier dat de toren op geen enkele manier aansprakelijk was voor mijn eventuele dood, en ben naar boven gegaan. Vanaf daar had ik een geweldig uitzicht over de stad en ik kon eveneens de Petronas Twin Towers van relatief dichtbij bewonderen. Dit was super gaaf! Verder ben ik die dag naar Chinatown geweest en heb ik weer gechilld op de rooftopbar.

Op de KL tower met uitzicht op de Petronas towers

Mijn tweede dag KL was ook hartstikke leuk. Na het ophalen van mijn visum ben ik met een groepje meisjes, Engelsen en Amerikanen, naar de eet-wijk geweest. Dit is een grote buurt waar je overal heerlijke streetfood kunt krijgen. Ook is het vlakbij de barstreet, waar we 's avonds heen zouden gaan. We hebben ergens op een hoek van een straat in een klein eettentje gegeten, en het was, tot mijn verbazing want ik geloof nooit dat eten wat de hele dag op straat ligt te rotten nog geschikt is voor consumptie, heerlijk! 
We hadden een grote krabschotel, geroosterde eend, gekke rijst met gedroogd varken erin, een of ander groente gerecht met gedroogde vis erdoor en pinda's in olie. Jammie! 
Vervolgens zijn we de barstreet in gegaan en hebben we lekker gefeest.

Krab in het streetfood restaurant

Kutvlucht

Gisteren ben ik 's ochtends nog naar de central market geweest om wat te shoppen en dan zou ik om vijf uur 's middags vliegen. Helaas werd het een drama dag!
Eerst stond ik op het verkeerde vliegveld (wist ik veel dat KL meerdere vliegvelden had). Toen ik vroeg waar ik dan wel heen moest en zei hoe laat zei die mevrouw: "Ok, you must go to the bus station NOW! RUN!" Dus ik rennen als een gek en ik haalde de bus nog maar net. Toen was ik nog net op tijd om te kunnen inchecken op het andere vliegveld. Helaas begreep ik niet hoe het inchecken werkte want alles stond aangegeven in Maleis en Chinees. Na het aan heel veel mensen gevraagd te hebben lukte het (er was geen balie, het moest via de computer ergens daar). Toen rende ik naar de bagage drop off, waar natuurlijk een gigantische rij was. Stressss. Uiteindelijk stond ik ongeveer 25 minuten voor het vliegtuig zou gaan bij de gate (20 min van te voren gaat die dicht). Toen ik niemand zag staan daar raakte ik in paniek, ik dacht dat ik hem al gemist had. Maar nee, het bleek dat hij vertraging had. Lucky me! Maar toen we een uur te laat in het vliegtuig stapten, ging hij maar steeds niet weg. Na lang stilstaan kwam de mededeling dat het vliegtuig kapot was en dat er een andere moest komen, we moesten terug naar de gate. Uiteindelijk, vier uur laten dan gepland, hingen we in de lucht! Tijdens de vlucht merkte ik op dat de meisjes naast mij, moslima's compleet gehuld in bedekkende kleding, allebei 50 shades of grey aan het lezen waren.. ben ik gek of is dat gek?

Haha, nou ja, ik ben blij dat alles uiteindelijk goed is gekomen en dat ik een hostel heb gevonden hier, mét een zespersoons kamer voor mij alleen! 

Luxe privé kamer

Ik zal binnenkort een verhaal schrijven over mijn avonturen op Borneo, waarnaar ik zelf erg benieuwd ben!

Bedankt voor het lezen allemaal :)

Foto's

Bij Vimcem thuis, daar hebben we gegeten

Ienieminie vliegtuigje

Tempel in Kathmandu

Ik op de waterfiets vlakbij Pokhara

Bij het meer

Bootjes

Platteland vlakbij Pokhara

Met papa op de waterfiets

Koeien lopen overal los hier

Hindoe tempel 

Smerigste WC die ik ooit heb gezien

Upper Pisang, dorpje tijdens de trekking

Uitzicht trekking

 Het is niet veel, maar het is wat. Een kleine selectie van foto's tot nu toe. Ik hen in elk geval nu door hoe het moet geloof ik...

Relaxen in Pokhara

We zijn nu een aantal dagen in Pokhara geweest en vliegen vanmiddag richting Kathmandu. Ik vind Pokhara een leuke stad, maar niets vergeleken bij de mooie dorpjes die we tijdens de trekking gezien hebben. Dit kan ook komen doordat we natuurlijk een soort van vast zitten hier door de OV-staking. Ach, ik heb me ook zeker wel vermaakt hoor deze week!

De eerste dag heb ik lekker geshopt hier in de mooie winkeltjes met veel vrolijk gekleurde Nepalese kleren. Ik heb een korte broek gekocht en een jas. 's Middags hebben we lekker geluncht aan het meer. Gewoon lekker uitrusten van de trekking dus.

De tweede en derde dag hier heeft Badra, onze ex-drager en huidige soort van vriend, ons mee op pad genomen. Hij woont in Pokhara dus weet wat beter wat er allemaal te doen is hier. We hebben beide dagen de meeste krakkemikkige mountainbikes van heel Pokhara en omstreken gehuurd en zijn zo naar een waterval, een museum, een tempel en een ander, minder toeristisch meer gefietst. Dit was allemaal leuk, op de zadelpijn na natuurlijk. Fietsen doe je hier over de snelweg, aan de linkerzijde van de weg. Je kunt aan beide kanten worden ingehaald maar bij voorkeur rechts. Tijdens het fietsen kun je niet om je heen kijken, want de snelweg hier wordt vaak onderbroken door diepe kuilen, ook moet je uitkijken voor overstekende heilige koeien. Ook honden, kippen, geiten en kinderen kunnen zo maar de snelweg over rennen. Gelukkig maar dat je bij elke lichte dreiging zo'n beetje van je fietsje af getoeterd wordt als waarschuwing! Niet alleen de bussen dus, maar al het vervoer hier is fascinerend.

Als afsluiting van onze tweedaagse rondleiding in en om Pokhara, had Badra ons uitgenodigd om bij hem thuis Dahl Bat te komen eten. Dahl Bat is de landelijke specialiteit hier in Nepal, net zoiets als Italië heeft met pizza en pasta. Dahl Bat is een gerecht dat meestal bestaat uit rijst (bat in het Nepalees), linzen (dat is dan de dahl), saag (spinazie achtig spul), en vaak nog iets, in dit geval varkensstoof.
Badra kwam ons 's avonds bij ons hotel ophalen. We liepen een eind door de stad, totdat we tot mijn verbazing ergens rechtsaf de jungle in liepen. We moesten een steile berg op in het donker (dit was een makkie natuurlijk na de Thorung-La) en aan het einde van het paadje bleken inderdaad gebouwtjes te staan verstopt tussen de bomen.

Badra woont samen met zijn vrouw en zijn nichtje, die in Pokhara naar school gaat. Dit samenwonen doet hij in een huisje dat bestaat uit slechts één ruimte van ik schat zo'n 3 bij 3 meter. Hierin hebben zij een kookstelletje op de grond staan, er staan twee stoelen, een soort van bed dat zo hard is dat het ook als tafel dient, en een rieten matje op de grond. Meer niet. Geen stromend water dus, en ook geen wc. Badra en zijn vrouw slapen op het bed (éénpersoons ook trouwens) en het nichtje slaapt op het rieten matje.

Je begrijpt natuurlijk wel dat het hele huis op zijn kop stond nu er drie westerlingen te eten kwamen. Badra is er natuurlijk tijdens de trekking wel achter gekomen dat ik erg van aardappels houd. "Lisa is always happy when she sees potatoes!", riep hij vaak lachend als ik dolgelukkig naar mijn aardappeltjes keek.
Zo bleek ons voorgerecht dan ook french fries te zijn. Hartstikke lekker. Badra excuseerde zich voor het feit dat ze geen zout in huis hadden en dat we gepureerde tomaat kregen in plaats van ketchup, maar dat maakte ons niks uit! Super lief dat hij speciaal voor mij aardappeltjes had geregeld en dit als voorgerecht uit zijn éénpits kookstelletje toverde.

Vervolgens kwam het hoofdgerecht op tafel, Dahl Bat. De rijst hadden ze klaargemaakt in een soort stoommachine en de andere drie gerechtjes hadden ze op hun kookstelletje en dat van de buren klaargemaakt. Ik vond het allemaal heel lekker, tegen mijn verwachting in hihi. Super knap ook dat ze zo'n uitgebreide maaltijd uit zo'n keuken toveren. Ik heb genoten van deze bijzondere ervaring en ik hoop dat ik tijdens mijn reis nog meer van zulke ervaringen ga meemaken!

Oja en ik geloof dat ik nu toch echt bijna begrijp hoe ik foto's bij de blog krijg dus bij het volgende verhaaltje zal ik ze proberen te uploaden. Pff wist niet dat dat zo lastig zou zijn hihi.

Annapurna Circuit Trek en een spannende reis terug!

Vijftien dagen geleden stapten we om half zeven 's ochtends in de bus, van Pokhara naar Besisahar. Met de bus reizen is hier al een ervaring op zich. Wat een prachtige landschappen! En niet alleen de landschappen, maar ook de mensen hier zijn een plezier om naar te kijken. Alles gaat hier nog met de hand, dat is voor een 20-jarig Nederlands meisje iets heel bijzonders om te zien. Zoals mensen die rieten manden aan het maken zijn, of een man die de ossen door de sawa's laat ploegen. Wat ik ook grappig vond was de man op de fiets. Deze meneer had een stuk of tien dode kippetjes op de kop aan zijn fietsstuur hangen... Heel bijzonder. Nou ja, dat soort dingen zie je dus vanuit de bus.

Maar goed, de Annapurna Circuit Trek dus. Daar begonnen we mee in Besisahar, vanaf de Dorpsstraat namen we een klein zijweggetje en opeens stonden we midden in de wildernis op een prachtig pad.

De eerste dagen liepen we in een landschap wat vergelijkbaar is met dat van de film Kung Fu Panda (voor de kenners onder ons), en voelden we ons als Frodo uit Lord of the Rings. Er liepen met onze rugzak om, over geweldige paadjes langs rijstvelden, bergriviertjes en kleine dorpjes. Prachtig was dat! We zagen bijvoorbeeld ook een man die met een zelfgemaakt katapultje een aap van zijn land jaagde.
Slapen deden we in kleine golfplaten huisjes, douchen kon vaak alleen koud (en dat is dan ook ijskoud want het is smeltwater) en de wc's waren gaten in de grond.

Na vijf dagen wandelen bereikten we de 3000m hoogte. Hier sliepen we gelukkig in stenen huizen want op deze hoogte was het toch echt wel heel erg koud 's nachts! Verwarming daar doen ze hier niet aan, als je geluk hebt is er een vuurtje in de eetzaal waarbij je je warm kunt houden.
Het landschap was inmiddels veranderd; de sawa's waren omgetoverd tot grote naaldbossen en de schattige smalle paadjes werden modderig omdat het zo veel geregend had.

Op de achtste dag hadden we een rustdag in Manang, ook om te wennen aan de hoogte. Op deze dag zijn we nog wel een stuk omhoog gewandeld naar de Gangapurna Glacier, een mooie gletsjer. Tijdens de wandeling omhoog werd ik door iemand aangezien voor topsporter op hoogtetraining, haha! Het moet niet gekker worden! Ook heb ik die middag paard gereden met Janneke, iemand met wie we al een paar dagen gelijk op liepen. Dat zorgde voor grappige situaties aangezien ik een kinderzadel had en mijn benen met geen mogelijkheid in de stijgbeugels kon krijgen. Ook waren de teugels te kort, daar kon ik ook niet bij. Met andere woorden, een onbestuurbaar paard en we hebben vooral heel veel gelachen.

Toen we op dag negen het dorpje Yak Kharka bereikten, op 4050m, was er totaal geen begroeiing meer te zien. Tussen de 3000 en 4000 meter liepen we door een Veluwe-achtig landschap maar ook daar werden de struikjes al steeds kleiner. 

Op dag elf was het dan zover, de Thorung-La bergpas, 5416 meter hoog. Makkelijk was het zeker niet. Vanuit het dorp Thorung Phedi op 4450m begonnen we om 04.30u aan een steile klim. Niet alleen het klimmen was moeilijk, maar ook het ademen is erg zwaar op die hoogte. Je merkt dat je al begint te hijgen na een wandeling richting het toilet, laat staan de berg op!
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik niet weet hoe laat ik de Thorung-La bereikte, wel weet ik dat ik super blij en helemaal uitgeput was! Het voelt echt als een overwinning als je daar dan bovenaan staat, wauw! 

Na de Thorung-La dag zijn we nog twee dagen afgedaald aan de andere kant van de berg, waar het ons opviel dat alles veel chiquer is. Warme douches, beter eten en bovenal: zit-WC's! Super chill dus!

Ons plan was om vanaf Marpha de bus te nemen terug naar Pokhara, een tweedaagse busreis, zodat we vanuit daar naar Chitwan National Park konden om de wilde dieren te bekijken. Maar helaas!
's Ochtends vroeg werden we wakker gemaakt met de mededeling dat er vanaf de volgende dag een staking zou zijn in verband met de verkiezingen, deze zou tot en met de 19e van november zijn. We moesten dus proberen in één dag in Pokhara te komen. 
Net op tijd waren we bij de eerste bus van die dag. Die bracht ons tot aan Ghasa. Daar zouden we overstappen op een andere bus, maar helaas bleek al meteen dat er geen bussen meer zouden rijden die dag, de staking was begonnen. De staking houdt in dat gemotoriseerd openbaar vervoer verboden is, op welke manier dan ook. De enige uitzondering hierop is het vliegtuig.
Het enige wat we dus nog konden doen was lopen naar Pokhara, dat op ongeveer één week loopafstand van Ghasa ligt. In Pokhara is een vliegveld. We zijn die dag dus nog een heel eind gaan wandelen tot aan Tatopani. Daar werden we vanochtend wakker en daar begon het avontuur van vandaag. Ik moet zeggen dat ik het allemaal best eng vond. 

Tijdens het ontbijt vingen we iets op over dat er een mogelijkheid was dat er een bus zou rijden naar Beni. Dit was voor ons goed nieuws want dan waren we in ieder geval het dal uit. Bij de bushalte stonden we met een grote groep toeristen te wachten terwijl de Nepalesen in overleg waren. Er was een escorte nodig van het leger, omdat er een behoorlijk risico aan vast zat om de staking te breken. Volgens onze porter was er een 50/50 risico van safe/not safe. Not safe zou inhouden dat er bommen op de bus gegooid zouden worden. Best wel eng dus. 
Na een lang overleg besloten ze de bus te laten rijden, maar wel met een escorte van acht soldaten. 
Gelukkig ging dit allemaal goed en arriveerden we rond het middaguur in Beni. Vanaf daar had onze porter een auto met chauffeur voor ons geregeld waarmee we geëscorteerd richting Pokhara zouden rijden. Toen onze chauffeur de rij met auto's voor de politieescort zag, zei hij: we don't need escort. En hij reed langs de rij heen, richting Pokhara. Alweer best eng dus, aangezien al die mensen niet voor niets op escort wachten neem ik aan.

Nou ja, eind goed, al goed. Ik heb geen bommen gezien onderweg, wel heel erg veel politie/soldaten.

We zijn nu in Pokhara en vliegen de 17e naar Kathmandu. Ruim op tijd dus voor mijn vlucht de 20e naar Kuala Lumpur, Maleisië. Tot die tijd zal ik alles met mijn inmiddels goed getrainde benenwagen doen om spannende situaties te voorkomen.

Kathmandu, scooters en toeters

We zitten nu drie dagen in Kathmandu, Nepal. Toen we hier drie dagen geleden aan kwamen vliegen, viel me vanuit het vliegtuig al meteen op wat voor een bijzonder land dit is. Door het vliegtuigraampje zag ik heel veel bergen, veel open velden en weinig bebouwing. Wat het gekke dan is, is dat er om een groot rijstveld heen dus niet een aantal kleine huisjes staan voor de werknemers zoals we dat in Nederland gewend zijn, maar kleine flatgebouwtjes. Dit is een heel raar beeld. Een grote sawa en op een van de hoeken een flatje. Uit dit voorbeeld blijkt eigenlijk al dat ze van infrastructuur en ruimtelijke inrichting nog niet hebben gehoord hier in Nepal.
Toen we verder vlogen, kwamen we over een hoge bergkam. Toen werd ineens een steile daling ingezet. Tijdens het dalen kwam Kathmandu in zicht. Een grote stad waarin vanuit ons Westers oogpunt eigenlijk niks 'af' is en alles een grote opknapbeurt kan gebruiken. Dit kon je vanuit de lucht al zien maar werd aan de grond alleen nog maar duidelijker. Wat een verschil ten opzichte van Nederland zeg!
Dat niks hier 'af' is in mijn ogen, vind ik eigenlijk ook juist wel weer de charme van deze stad. Alles is zoals het is. Er zijn grote straten, kleine steegjes, pleinen, tempels en nog veel meer en alles loopt door elkaar heen. Het lijkt wel alsof men hier zonder er bij na te denken zomaar van alles en nog wat heeft neergezet. De tempels zijn erg mooi trouwens! Ik vind het leuk om te zien dat er steegjes zijn op plekken waar je ze niet verwacht en vaak ook niet eens ziet. 
Ons hotel (Hotel Sugat) zit aan Durbar Square. Dit is een groot plein waaraan het Koninklijk Paleis is gelegen. Op het plein is elke dag een heel schattig marktje waar mensen de leukste dingetjes verkopen. Vooral veel potten en pannen en veel beeldjes. Tegenover het hotel staat het Paleis, een prachtig gebouw om te zien, maar dot gebouw haalt het in schoonheid bij lange na niet bij de enorme tempels die er omheen staan. De Koninklijke Familie woont overigens niet meer in het Paleis, want die zijn een tijd terug allemaal uitgemoord door de bevolking hier (zegt papa). 
Het weer zit tot nu toe ook heel erg mee. Steeds een perfecte 25 graden en volop zon. Een terrasje pakken kan hier echter niet. Op straat is het veel te druk. Overal scooters, auto's, toeters, broeikasgassen en hordes mensen. Veel herrie vooral van de toeters. Als je nou toch een terrasje wilt pakken, dan hebben ze daar in Nepal een oplossing voor: rooftop cafés. (Daar vanaf schrijf ik nu ook dit stukje trouwens, haha). Als je op een van die daken om je heen kijkt, zie je overal van dit soort terrasjes, dit geeft een hele leuke sfeer! En je bent dus een beetje uit de drukte en hectiek van beneden...
Wat ik verder nog opvallend vind, is dat maar de helft van de toiletten hier een doorspoel knop heeft, en maar één op de tien toiletpapier. We hebben voor beide inmiddels een oplossing. Toiletpapier hebben we gekocht, duhhh. En om een wc door te spoelen moet je blijkbaar dus tijdens het plassen (of bij voorkeur poepen want het water stroomt zo langzaam hier) een emmer vullen met water. Deze staan altijd naast de wc en er is altijd een soort van tuinslang om de emmer te vullen. Als je dit dan door de wc gooit spoelt alles gelukkig wel weg!
Morgen gaan we om 6.30u 's ochtends met de bus naar Pokhara waarvanuit we beginnen met de Annapurna Circuit Trek. Ik hoop dat dat allemaal net zo bijzonder en mooi wordt als Kathmandu zelf want hier kijk ik echt mijn ogen uit! Wat een andere wereld! 
Na de trekking zal ik weer een verhaaltje posten!
Bedankt voor het lezen :)

(Foto's volgen nog want ik snap het even niet hihi)